Interview met Cary van Gestel

Cary van Gestel kijkt terug op een rijk leven

‘CNL blijft mijn cluppie’

De man die voor bijna alles een oplossing bedenkt. Zo ziet hij zichzelf en zo kennen ook zijn vrienden, oud-collega’s, zakelijke contacten en de bestuursleden van CNL hem. Niemand klopt tevergeefs bij hem en zijn vrouw Agnes aan. Een mooier compliment kun je als mens amper krijgen. Maar deze herfstachtige maandag in oktober heeft hij weinig aan die loftuitingen. ‘Ik ben helaas ziek, het einde nadert’, zegt Cary van Gestel in alle openheid in de loggia van hun sfeervolle bungalow in de Maastrichtse wijk Amby. ’Uitgezaaide prostaatkanker van de agressiefste soort. Ik accepteer het doodvonnis, maar ik heb er geen vrede mee dat ik mijn “mädje”, mijn kinderen en mijn kleinkinderen moet achterlaten. Wat zou ik daar graag een oplossing voor bedenken.’

Menselijke maat

Even is alleen het geluid van de tikkende, antieke klokken te horen. Cary veegt een traan uit een ooghoek (‘komt door de behandeling met hormonen die de emoties nogal versterken’) en haakt weer aan waar hij gebleven was: bij zijn levensverhaal. Een verhaal dat inmiddels ruim 73 jaar omvat met de menselijke maat als rode draad. Een verhaal ook dat eigenlijk niet past in 73 jaar. Het is bijna ondoenlijk om alle professionele functies en lidmaatschappen van verenigingen in kaart te brengen. Een keur aan persoonlijke hobby’s zoals motorrijden op een authentieke Amerikaanse Harley, het geven van rondleidingen door Maastricht en Luik, lezingen over het leven van de das,  fanatiek boeken lezen, Bourgondisch eten en drinken. Zijn leven als toegewijd gezinsman en trotse bompa. De talrijke reizen, de liefde voor Frankrijk en Spanje. En dan nog eens de rol als steun en toeverlaat voor talloze vrienden en familie.

Rijk leven

Dat red je niet in 73 jaar. Een verlegen glimlach kleurt zijn gezicht waar de zo karakteristieke snor inmiddels ontbreekt (‘die kutchemo’). ‘Ik heb een heel rijk leven gehad. En nog. Zo jammer om dat te moeten loslaten. We hebben een dochter Alexandra en een zoon Roger, vijf prachtige kleinkinderen. Er is nog zoveel moois te beleven met hen. Ik geef toe, ik ben wel effe boos geweest op Slevenier. Wat flik je me nou? Maar nu brand ik toch weer regelmatig een kaarsje. Ik vind weer steun in het geloof. Als het einde daar is, dan is het zo. Het is niet anders. Ik kan tevreden zijn, trots. Ik heb zo veel mogen doen, alle kansen gehad.’

Politie

Cary Van Gestel wordt in 1948 geboren in de vroedvrouwenschool in Heerlen en groeit op in Schaesberg. Na de MULO weet hij precies wat hij wil: politieman worden. Op zijn 17e wordt hij aangenomen bij de politieschool waarna hij snel carrière maakt bij het korps in Maastricht. ‘Ik heb het nog eens opgezocht, ik heb achttien verschillende functies bij de politie gehad. In de surveillance, bij de verkeersafdeling, de recherche, zedenzaken, mobiele eenheid, op de motor. Elke dag wat anders, de spanning, het avontuur, heerlijk. Veel meegemaakt. Van burenruzies en rellen rond de eerste sexboetieks tot en met schietpartijen en ernstige ongelukken.’

Verbinden

Toch stapt Cary van Gestel al vrij snel uit de harde praktijk als hem gevraagd wordt om voor het korps PR-functionaris te worden. ‘De eerste in Zuid-Nederland zover ik weet. Ik heb ja gezegd, omdat ik toen al vond dat je als organisatie open moet zijn over wat je doet en dat ook actief moet communiceren. Mensen met elkaar verbinden, sociale contacten leggen; dat is wat ik het liefste doe. Dat ik de praktijk kende, was een enorm pluspunt. Ik wist waarover ik het had. Draagvlak in de eigen  organisatie is belangrijk. Daarbij hoort natuurlijk ook dat je altijd eerst je eigen mensen informeert voordat je met je verhaal  ‘naar buiten’ gaat. Eerst interne voorlichting, daarna extern. ’Een les die ik al kende voordat ik naar het IHBO in Eindhoven ging waar ik naast het werk nog PR, Voorlichting en Massacommunicatie heb gedaan.

Tweede natuur

Het zijn de late jaren zeventig, de jaren dat overheden en bedrijven kennismaken met de kracht en noodzaak van Public Relations. Cary van Gestel leert de stad Maastricht kennen als zijn broekzak en als vanzelf legt hij contacten met de eerste PR-mensen van Sphinx, ENCI, KNP, NS, PTT, VVV, Artifort, gemeente en provincie. Het is zijn tweede natuur, luisteren en verbinden. De mannen (‘het zijn dan alleen mannen’) vinden elkaar minstens één keer in de maand in café de Basilique in hartje Maastricht, waar ze bijpraten, ervaringen uitwisselen en uiteraard een goed glas drinken. Aanvankelijk een Maastrichtse “kliek”.

Communiceren

‘Maar van het een kwam het ander. Steeds meer collega’s uit dit beginnende beroepenveld sloten zich aan bij dat PR-borrelclubje van Maastricht, zoals het genoemd werd. Steeds meer mannen en een enkele vrouw ook van organisaties en bedrijven buiten Maastricht. Op een gegeven moment waren we met zestig. We gingen bij elkaars bedrijven op bezoek, we hielden vergaderingen. Zonder bestuur, zonder structuur. Willy Hageman, PR-man van de ENCI was de kartrekker en primus interparis. Zonder mobiele telefoon of internet ook. Destijds was sociaal contact en communiceren, bij elkaar komen. Pas in 1987 hebben we besloten om te professionaliseren. We zagen dat PR en Voorlichting steeds belangrijker werden. Tijd voor een echte vereniging dus met regels, statuten en een plan. Om elkaar te ondersteunen in ons professionele werk, te klankborden en te leren van elkaar.’

Cary van Gestel is zijn hele leven een fanatiek motorrijder geweest. Vorig jaar ging een grote wens in vervulling: hij kocht een originele Harley Davidson Road King met alle mogelijke opties. ‘Mijn negende motor, maar dit is wel de ultieme machine.

1987

De oprichtingsacte van het Genootschap voor Public Relations en Voorlichting voor Maastricht en Omstreken wordt getekend op 26 november 1987. Door ballotage en heffing van contributie krimpt  in eerste instantie de vereniging omdat alleen PR- en Voorlichtingsfunctionarissen lid mogen worden. Ook is het lidmaatschap weliswaar vrijwillig aangegaan, maar niet geheel vrijblijvend. ‘Het was wel de bedoeling dat je naar bijenkomsten en vergaderingen kwam. Om informatie op te halen, te netwerken, maar ook om te brengen en te delen. Dit in de beslotenheid van de vereniging zonder pers erbij. Internet, mobiele telefoons en social media bestonden nog niet. Wárme communicatie wel.

Excursies

Cary van Gestel zal negen jaar de vereniging leiden, tot 1997. Jaren waarin hij zijn baan als voorlichter/woordvoerder en later als kabinetschef en vervolgens als spil in de internationale strategische samenwerking met politiekorpsen in onder meer de Benelux, Duitsland, Frankrijk en Polen uitstekend kan combineren met het bestuurswerk, het docentschap aan de Hogere Hotelschool. En met zijn andere klussen voor onder meer De Tempeleers, voorzitter van de Maastrichtse bevrijdingsestafette in 1998. Legendarisch ook zijn  de excursies in Maastricht, Luik en de leefomgeving van de das, die uiteraard afgesloten worden met een hapje en een drankje en vooral plezier.

Respect

Hij maakt deel uit van onofficiële “denktanks” en geldt bij de regionale pers als een betrouwbaar en eerlijk voorlichter. ‘Ik heb nooit gelogen’, zegt hij. ‘Soms niet alles verteld, dat is waar. Dat ging nu eenmaal niet. Journalisten begrepen dat, ze waren bereid nieuws even vast te houden als dat de zaak diende. Mijn bazen vertrouwden me, gaven me veel vrijheid. PR en Voorlichting bedrijven is ook een kwestie van vertrouwen, gevoel, menselijke maat. Er was respect voor elkaar. Hoe dat nu is, weet ik niet. Ik heb daar geen oordeel over. Internet, de mobiele telefoon, social media; hebben gemaakt, dat alles is anders geworden. Veel sneller ten eerste. Mijn generatie heeft die ontwikkeling van dichtbij meegemaakt. Mijn vakgebied bestond nog niet toen ik op de middelbare school zat. En moet je nu eens zien hoeveel mensen bezig zijn met communicatie. En tegenwoordig veelal vrouwen. Kijk naar Communicatie Netwerk Limburg, waar vrouwen nu veruit in de meerderheid zijn. Een afspiegeling van het vakgebied en de maatschappij. Prima hoor, begrijp me goed.’

Koers verlegd

In 1998 hanteren achtereenvolgens Willem Brouwer en Rob Huppertz enkele jaren de voorzittershamer. De laatste staat in 2001 bij Cary op de stoep. ‘Hij kreeg een baan in het westen des lands en vroeg of ik bereid was om het stokje nog een keer over te nemen. Op dat moment was ik dat eigenlijk niet van plan. Ik vond dat de activiteitencommissie te veel bepaalde, hoe goed bedoeld ook. Het leek of er twee besturen naast elkaar functioneerden. De sociale component raakte uit beeld en ik speelde zelfs met het idee om een nieuwe communicatieclub op te richten. Met steun van Rob en de andere bestuursleden heb ik die uitdaging toch aanvaard. We hebben de koers verlegd en de slag gemaakt naar een model met meer workshops, intervisie, kennisdeling en themabijeenkomsten. Met méér aandacht voor het midden en noorden van de provincie. Ik denk dat we daar de basis gelegd hebben voor het huidige CNL.’

Mijn cluppie

In 2004 draagt Cary van Gestel de voorzittershamer over aan Ger Moonen, en een jaar later gaat hij met vervroegd pensioen bij het politiekorps Zuid-Limburg. Hij blijft (ere)lid en ziet tot zijn genoegen dat CNL groeit en haar sterke positie handhaaft. Met het beleid bemoeit hij zich niet meer, maar adviseert desgevraagd. ‘Natuurlijk niet. Ik ga niemand voor de voeten lopen. Ik weet dat er hard gewerkt moet worden om een vereniging in de lucht houden. Dat is niet eenvoudig. Ik kan alleen zeggen dat CNL wel mijn cluppie is gebleven. Ik ben vast van plan om de lustrumviering komend jaar mee te maken. Hoe lang ik nog heb? Ik weet het niet. Voor nu is het Carpe Diem, samen met mijn Agnes en de kinderen.’

Steen verlegd

Even valt de stilte weer in huize van Gestel. En dan zingt Cary het eerste couplet van een lied van Bram Vermeulen “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde” en zegt: ‘Ik hoop dat ik onderweg in mijn leven ergens dit ook voor iets of iemand gedaan heb’.

Met dank aan: Jos Cortenraad voor het interview en Johannes Timmermans voor de foto’s.